EXPO "beuken van mensen"
Een expo van de ingezonden werken (aan de wedstrijd) aangevuld met eerdere gemaakte kunstwerken aangaande Krekkemie.
|
Deze kunstwedstrijd kadert binnen het project ‘Op zoek naar verhalenvertellers’, ism Landschapspark de Merode vzw. |
|
In 2021 werd door een 15-tal leden van OXOt de stam (8 meter hoog en 140 cm doorsnede) van een beuk in groepsverband uitgehouwen tot een sculptuur: een statig & trots vrouwelijk figuur dat uitkijkt over een natuurgebied. De sculptuur kreeg de naam Krekkemie mee.
|
|
U kan Krekkemie bewonderen op onderstaande aangegeven locatie: Annadreef te Westerlo.
|
Extra info: De sculptuur kreeg de naam Krekkemie mee: ‘Krekke’ verwijst naar de naam van het natuurgebied, ‘Mie’ is een universele meisjesnaam (Maria, May…). De sculptuur is nog steeds geworteld in moeder aarde en draagt op haar hoofd in zekere zin zichzelf: een stuk stam waarin nieuw leven (planten, bloemen,…) ontwaakt. Haar buik is gerond en lijkt ook iets te dragen, we laten dit in het ongewisse. Ze draagt een modieuze armband, haar lippen zijn rood gestift en ze heeft verschillende tattoos op haar lichaam. Ze is naakt en wel en staart naar de verte. Op haar rug draagt ze 2 nestkastjes: eentje voor kleine vogels en eentje voor een bosuil.
We willen met ons project de wandelaars, fietsers, joggers en al de passanten doen stilstaan bij dit fragiele evenwicht tussen de draagkracht van de natuur en onze alomtegenwoordige aanwezigheid op moeder aarde. Bij deze reflectie kunnen we tussen de regels in de link lezen met de opwarming van de aarde en haar limieten waarop we meer en meer botsen. Niet enkel de natuur kent zijn grenzen, maar ook wij - de pandemie is hiervan een actueel voorbeeld. Een wandeling in natuurgebied kan deugd doen, we hebben er nood aan, maar hoe kunnen we als mens ons dagelijks handelen zo instellen dat natuurgebieden met respect worden bejegend? Hoe draag ik concreet bij aan de bescherming van flora, fauna en biodiversiteit? En welke plaats kan kunst hierbij innemen?
We willen met ons project de wandelaars, fietsers, joggers en al de passanten doen stilstaan bij dit fragiele evenwicht tussen de draagkracht van de natuur en onze alomtegenwoordige aanwezigheid op moeder aarde. Bij deze reflectie kunnen we tussen de regels in de link lezen met de opwarming van de aarde en haar limieten waarop we meer en meer botsen. Niet enkel de natuur kent zijn grenzen, maar ook wij - de pandemie is hiervan een actueel voorbeeld. Een wandeling in natuurgebied kan deugd doen, we hebben er nood aan, maar hoe kunnen we als mens ons dagelijks handelen zo instellen dat natuurgebieden met respect worden bejegend? Hoe draag ik concreet bij aan de bescherming van flora, fauna en biodiversiteit? En welke plaats kan kunst hierbij innemen?
